بعد از حدود10 ماه بخشیده شدم و دوباره توفیق حضور در جمع مهربون بچه ها نصیبم شد.

خوشحالم بخاطر اینکه بازم پاکی و صفاشونو با نارنجک تقسیم کردن..

شاید واقعا بهتر باشه برم مهد و برای همیشه از مدرسه دل بکنم..

اینجوری حداقل آرامش دارم، و بی نهایت قلبم آروم میشه وقتی با بچه هام..اما حالا، شدیدا از کاری که باید بکنم نفرت دارم،

هیچکس درک نمیکنه چون هیچکس نه مثل نارنجکه نه جای نارنجک نه حتی دوست دارن لحظه به حساسیت ها وعلائق این آدم ... فکر کنن.

فقط یک راه رو میبینن و اون ادامه کاره.

کاشکی باور میکردن نارنجک همینه که میگه و نه میتونه نه می خواد اون چیزی بشه که اونا می خوان.

خدایا! فقط می تونم بگم خیلی تنهام فقطم خودتو دارم و این روز ها از همه قطع امید کردم(قطع امید، به معنای حقیقی کلمه) جز خودت!